Een tentje dat voor zeeanemoon op het droge mag spelen, de vier pootjes parmantig in de lucht. Acteurs die een kopje thee drinken en een potje kaarten. Het oogt allemaal heel onschuldig. Wat begint als een wonderlijke fotoroman groeit stilaan uit tot een rebus van aanzienlijke lengte. "My private Himalaya" heeft veel weg van een wandelende tentoonstelling, met een windmachine in de rol van de grote 'curator'. Vadertje Tijd blaast uiteindelijk alle beelden op één grote, desolate en indifferente h...
Je kunt nu inloggen om verder te lezen!
Welkom in het archief van Cultuurpers! Als lid heb je toegang tot alle, meer dan 4000 berichten die we sinds onze oprichting in 2009 hebben geplaatst!
(Recente berichten (jonger dan drie maanden) zijn voor iedereen te lezen, dankzij onze leden!)
Word lid, of log hieronder in:
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.